\n\n
Londen telt al 30 torens (klaar, in constructie of in de planning) met een hoogte van 150 tot 200 meter. Die zijn er gekomen dankzij projectontwikkelaars en het beleid van 2 opeenvolgende burgemeesters: Ken Livingstone en Boris Johnson. Nieuwe plannen worden zonder veel omhaal geaccepteerd door de gemeente. Buurtbewoners hebben weinig in te brengen. Deze prestigieuze gebouwen kunnen heel mooi zijn en Londen de allure geven van een metropolis van de 21e eeuw, maar soms zijn het gewoon gestapelde eenheden van speculatie met een ego-sausje van de ontwikkelaar. 'Zo nodig je belastingontduikers uit om hun geld te parkeren in Groot-Brittannië' betoogt Rowan Moore, journalist en architectuurcriticus, in Het begon in de jaren '90 met de bouw van , die op de plaats kwam van een monument, de Baltic Exchange, dat beschadigd was door een IRA aanslag. Als dit gebouw zou worden ontworpen door een beroemd architect zoals Lord Foster en het een architectonisch hoogstandje zou zijn, dan zouden er verder geen belemmeringen zijn, zo was de gedachte volgens Moore. Toen Livingstone tot burgemeester werd verkozen in 2000 omarmde hij enthousiast de hoogbouwplannen. Hij dineerde met projectontwikkelaars op een groot landgoed in Cannes en wist een mega-deal te sluiten: de projectontwikkelaars mochten zo hoog bouwen als ze wilden en hij kreeg een deel van de opbrengst om te besteden aan dingen als betaalbare huisvesting. Zijn opvolger, Boris Johnson, zei dat hij een hardere lijn zou volgen wat hoogbouw betreft, maar daar is nog niet veel van gebleken.
Bron(nen): The Guardian