"Als ik Patricia Paay was had ik nog tien video’s het internet opgeslingerd.”

“Ik denk dat ik het gen voor schaamte mis,” zegt Heleen van Royen tegen over zichzelf. Ze heeft jaren lang roemt vergaard met wat andere exhibisionisme noemen. Eerst met de talrijke inkijkjes in haar relatie met Ton van Royen, laten met iedereen en van alles. Maar ze schrijft ook boeken die bestsellers worden en nu wordt ze bejubeld om haar film Het doet zo zeer, over haar demente moeder. De film werd een succes waar Heleen uiteraard niet van opkeek. “Eerlijk gezegd, had ik dit succes wel verwacht. Ik kon me niet voorstellen dat mensen dit een stomme film zouden vinden. Hij is echt leuk geworden: niet te lang, en hij geeft je een goed gevoel. Eerst wilde ik mijn moeder filmen tot het einde, maar toen ze eenmaal op haar plek zat in een goed verpleeghuis en ze minder negatief werd, vond ik ’t wel mooi, zo.” Heeft haar moeder wel eens moeite gehad met Heleens openbare optreden, zoals toen ze naar buiten bracht hoe ze een bebloede tampon verwijderde? Nee. Haar moeder lijkt namelijk op haar - of eigenlijk andersom. “Alles wat ik maak, gaat over vergankelijkheid, over liefde, over sex. Mijn eigen vergankelijkheid leg ik vast in alles wat ik maak. Een tampon is een voorwerp dat op een gegeven moment uit je leven verdwijnt. Ik zat toen in een fase dat ik me afvroeg: hoeveel tampons komen er nog?” Lachend: “Elke tampon kan je laatste zijn.” Vandaar ook haar verbazing over La Paay: Ik snap dat je heel boos bent als iemand zoiets naar buiten brengt, dat is echt afschuwelijk. Maar verder… Ze had zich toch niet hoeven schamen? Sterker: ze is 67, ze heeft gewoon nog sex, ze heeft er duidelijk schik in. Fijn toch? Ik was echt niet binnen gaan zitten met de gordijnen dicht. Ik had nóg tien video’s het internet opgeslingerd.” Ze snuit haar neus nog eens en zucht opnieuw. “Sex en vrouwen: het blijft altijd taboe.”

Bron(nen): Libelle