\n\n
Halina Reijn komt in het AD terug op haar column waarin ze beschreef hoe verschrikkelijk het is dat ze wordt herkend door haar publiek, dat ze beschrijft als zeekoeien en amoebes. Ze voelt zich miskend: zo had ze het helemaal niet bedoeld. ,,Ik ben hier erg verdrietig van. Die column is voor mij een dagboek waar ik vanuit mijn hart schrijf, met humor en ironie. Dat mensen nu vallen over het woord zeekoe vind ik verschrikkelijk. Maar waar ik aan dacht waren de starende lome ogen van een zeekoe, zeker niet aan dikke of dunne mensen. Het is heel spijtig als ik mensen kwets, dat was niet de bedoeling."
Of ze sorry zegt? ,,Nou eh, nee, niet helemaal. Dat zou ik ook raar vinden. Ik heb gewoon iets geschreven wat ik ervaar. Het wordt toch vreselijk saai als ik alleen maar zou schrijven over hoe dankbaar ik ben en hoe fantastisch het is om beroemd te zijn? Natuurlijk ben ik ervan doordrongen dat bekend zijn geweldige kanten heeft en dat dankbaarheid op zijn plaats is. Een publiek persoon zijn roep je per definitie over jezelf af. Maar dat er ook vreemde of wat lastigere kanten aan zijn, wil ik niet verbloemen."
,,Ik zie mezelf niet als schrijfster maar als actrice die haar wekelijkse ervaringen probeert weer te geven in een column. Zelf lees ik liever over mensen die vechten met het leven, hoe banaal en relatief ook, in plaats van over mensen die alleen maar vol dankbaarheid en zogenaamd volledig harmonieus door het leven zeilen.