Michelle Obama over haar honden Bo en Sunny

Het boek dat Michelle Obama schreef over haar leven - ze gebruikte geen ghostwriter - wordt zeer goed verkocht. Omdat het een goed boek is, maar de uitgekiende marketing heeft zeker geholpen. Voor het Nederlands taalgebied kreeg Linda als enige toegang tot de schrijfster. De bedoeling was dat Linda zelf zou spreken met Obama. Maar Linda was op de uitgekozen dag verhinderd! En dus werd het interview gemaakt door , die een heel mooi verhaal maakte dat je kunt lezen Het verhaal gaat - net als het boek - over het leven van een eenvoudig zwart meisje dat een machtige vrouw wordt. In de Linda ook wat uitstapjes naar kleinere onderwerpen. Voorbeeld: de twee honden van de Obama's "Honden vragen niet veel van je, je bent gewoon degene van wie ze het meest houden. En ze zijn een soort eeuwigdurende tweejarigen. Ik wil dat mijn dochters volwassen worden, maar mijn baby love en de verwennerij kan ik nog steeds kwijt; nu bij mijn honden. Bo en Sunny hebben merkwaardige persoonlijkheden, omdat ze niet zijn opgegroeid met andere dieren. Pas toen we niet meer in het Witte Huis woonden, hadden we weer buren en hoorden zij voor het eerst het geblaf van andere honden. Sunny heeft een ongelooflijke hekel aan de honden van onze buren, ze haten elkaar echt. Dus dat is wel wat onhandig.” “Nee, maar ze wennen vrij snel aan hun nieuwe leven. En ze zijn heel goed met mensen. In het Witte Huis hadden ze een eigen takenpakket. Ze waren een soort ideale ambassadeurs geworden; ongevoelig voor kritiek en geen enkel besef van hun beroemdheid.” “Ik ruilde ze in voor de kinderen, ja: ‘Laat Malia en Sasha met rust; Bo en Sunny komen wel.’ Dus op een gegeven moment vond ik in het informatieboek dat ik elke avond door mijn staf bezorgd kreeg memo’s met verzoeken tot goedkeuring voor het langskomen van Bo en Sunny. Ze maakten hun opwachting bij , Halloween-feestjes en commercials. Ze liepen ook gewoon elke kamer van het Witte Huis in, en op een gegeven moment heb ik een memo laten rondgaan onder alle medewerkers dat ze moesten stoppen met het voeren van snoepjes aan de honden.” “Ja, daar was ik streng in. ‘Als jullie niet stoppen met Bo lekkers voeren, mogen jullie hem niet meer zien’, zei ik. En ik wist ook precies wie er toch mee doorging, omdat Bo altijd de kamers van die medewerkers binnen stormde en rechtstreeks naar hun bureaulades doorliep. De honden kwamen ook regelmatig op bezoek bij Barack in het Oval Office en gingen dan gewoon op alle stoelen zitten.” “Sunny zag inderdaad niet helemaal het nut in van zindelijk worden als je in zo’n groot huis woont.” “Soms kan dat, ja, omdat we in een soort doodlopende straat wonen. Maar vanwege onze veiligheid niet elke dag.”

Bron(nen): Linda