\n\n
Regisseur Theu Boermans duikt na Soldaat van Oranje weer de Tweede Wereldoorlog in. Hij werkt aan de voorstelling Anne, over het leven van Anne Frank. Het stuk moet in april in première gaan in het nieuwe Amsterdam Theater. Zes vragen aan Boermans.
Waarom wilde u weer een voorstelling over de oorlog maken?
“Omdat ik het echt heel belangrijk vind dat deze verhalen verteld blijven worden. Ook de volgende generatie moet wat er in die periode is gebeurd levend houden, en dat gebeurt steeds minder. De Tweede Wereldoorlog is voor de jeugd van nu een periode in het verre verleden, en geen cruciaal moreel ijkpunt meer zoals het voor onze generaties was.”
Het verhaal van Anne Frank is al heel vaak verteld, ook op het toneel. Welke nieuwe insteek gebruken jullie?
“Toen ik het dagboek las, viel mij op hoe modern het eigenlijk is. Ze is een opgroeiende puber die overal een mening over had, en die zich overal tegen aan bemoeide. Ze had een enorm scala aan emoties. Ik denk dat ze een vorm van ADHD had: er zitten genoeg aanwijzingen in het boek die die suggestie plausibel maken. We willen haar verhaal niet op een afstandelijke manier vertellen, maar het publiek juist met haar laten identificeren. Wat gebeurt er als zo'n levendig, veelzijdig jong meisje in zo'n bedrukte situatie terecht komt?”
Welk deel van haar leven gaan jullie laten zien?
“De oude toneelversie concentreerde zich heel erg op het leven in het Achterhuis. Wij willen ook de recalcitrante puber laten zien die ze was, en die problemen had met haar ontluikende seksualiteit en haar moeder. We laten ook zien wat er is gebeurd nadat de familie Frank was ontdekt en afgevoerd. En we proberen een inzicht te geven in de dromen die Anne over de toekomst had: hoe ze haar verdere leven voor zich zag. Dat is iets waar pubers zich heel erg mee bezig houden.”
Mikken jullie met de voorstelling ook heel bewust op jongeren?
“Nee hoor, dat niet. Maar we willen er wel een eigentijdse voorstelling van maken. Het jonge publiek heeft behoefte aan een nieuw soort theaterervaring, die meer inspeelt op de invloed die de moderne media als film en televisie op hun belevingswereld hebben. Daar willen we ook met Anne op inspelen. Ik zoek heel bewust een mengvorm van film en toneel: zo dient de muziek in de voorstelling als soundtrack voor wat je ziet. Ik probeer de beste elementen uit beide kunstdisciplines met elkaar te verenigen.”
Hoe moeilijk was het om de juiste acteurs te vinden?
“Dat was een behoorlijke klus. We zochten een aantal jonge acteurs die pubers konden spelen, maar meisjes van 14 of 15 kan je eigenlijk niet voor zo'n grote productie gebruiken. Ze zijn nog niet getraind genoeg als actrice, hun techniek is gewoon nog niet genoeg ontwikkeld. Bovendien stelt de Arbeidsinspectie strenge eisen aan minderjarige acteurs die avond aan avond op een podium staan. We hebben heel bewust gezocht naar acteurs die de juiste uitstraling hadden voor de rollen. Dat was belangrijker dan dat de acteurs fysiek aan de bekende foto's zouden voldoen. Pas toen we Anne hadden, zijn we de andere familieleden en onderduikers daar bij gaan zoeken.”
U maakte Soldaat van Oranje, nu een voorstelling over Anne Frank. U werkt aan een stuk over de stichting van New York. Worden historische stukken de nieuwe trend in theaterland?
“Het is wat mij betreft in elk geval meer een toevallige samenloop van omstandigheden. Maar dit zijn wel belangwekkende verhalen die ik graag wil ontsluiten voor het publiek. Wij hebben nauwelijks ijkpunten van nationaal bewustzijn in onze geschiedenis. In Frankrijk is 14 juli bijvoorbeeld echt een dag die het hele land associeert met een gevoel van trots en vrijheid. Het verhaal van Anne Frank is veel mondialer: een jong, veelbelovend meisje waarvan al het leven en alle ambities in de kiem worden gesmoord door terreur en fascisme.”