Adriaan van Dis: 'Als ik de hele dag zou lachen als de heer Rutte, daar word je somber van."

Hij fantaseert in zijn nieuwe boek hoe het zou zijn als hij, met stenen in zijn jaszakken, de IJssel in zou lopen. Want daar woont hij vlak bij. Want Adriaan van Dis maakte sombere jaren door en beschrijft die in een nieuwe roman, de semi-autobiografisch is. IN het AD: ,,Ik denk dat het begon na het schrijven van het boek over mijn moeder. Na alle humor, galgenhumor - waar ik goed in ben - spot en zelfspot, begon er iets te knagen. Ik was me heel bewust van mijn sterfelijkheid. Dat zijn zulke vreselijke clichés. We gaan allemaal dood, maar nu had ik een soort doodsdwang. Ik dacht: ik kan eruit stappen en daar was ik heel erg mee bezig. Ik heb een donkere periode achter de rug.(...) Nee, ik wil helemaal niet dood, maar er was wel een stem in mij die mij dood wou. En daar gaat het boek ook over. Over een man in gevecht met zijn Binnenstem. Met een kwaadaardige kant in hem die zegt: 'Houd er maar mee op'. En dat ben ik helemaal niet van plan. Ik heb nog heel veel boeken in mijn hoofd en die moeten er allemaal uit. (....)Dit boek is ook een manier geweest om mij weer aan de haren uit het moeras te trekken. Misschien had ik mijn hoofdpersoon Adriaan von Münchhausen moeten noemen.

Bron(nen): AD