\n\n
(student filosofie aan de Universiteit Utrecht) reflecteert in de nieuwe op het optreden van publieksfilosofen Frank en Maarten Meester in van zondag 30 december. De gebroeders Meester lopen - zoals zovelen - nog steeds weg met Aristoteles en gaan uit van de vraag: hoe moet een mens leven om een geslaagd leven te leiden en gelukkig te worden? Het probleem is natuurlijk dat er heel veel verschillende interpretaties zijn van wat een 'goed' en 'geslaagd' leven is. De 'postmodernen' benadrukken dat het mens- en wereldbeeld sinds Aristoteles behoorlijk veranderd is, legt Hagen uit. Aristoteles gaat uit van een wereld die redelijk en geordend is. Daarnaast is de natuur zelf goed. Tegenwoordig kijken we daar anders tegen aan. De natuur is niet goed noch slecht, redelijk en geordend. Zij is er gewoon. Het aardige aan de bijdrage van Hagen is dat hij niet alleen aangeeft wat er niet deugt aan de benadering van Aristoteles, maar er een alternatief tegenover stelt, nl. het boek '' van Paul van Tongeren. Paul van Tongeren, hoogleraar wijsgerige ethiek aan de Radboud Universiteit Nijmegen en buitengewoon hoogleraar ethiek aan de KU Leuven, maakt in zijn boek duidelijk dat ruimte voor ethiek pas ontstaat na de breuk met de natuur. Belangrijke inspiratiebronnen daarbij zijn de ideeën van de psychoanalyticus Jacques Lacan en Friedrich Nietzsche. Leven is geen kunst zolang het een kwestie van overleven is, zegt van Tongeren. Tegelijkertijd verhoudt zijn pleidooi voor een ethiek van de levenskunst zich kritisch tot het type levenskunstfilosofie waar boekenkasten vol over geschreven worden.