Australische psychiaters schrijven paddo's en xtc voor aan patiënten, maar werkt dat ook?

De laatste jaren zijn psychedelische middelen enorm in zwang geraakt om de psychische gezondheid te verbeteren. In Australië is het gebruik van psilocybine (paddo's) en MDMA (xtc) nu zelfs officieel goedgekeurd voor medische doeleinden. Maar hoe zinvol is dat?

Toxicoloog Jan Tytgat begrijpt heel goed dat mensen de middelen gebruiken om zich beter te voelen, vertelt hij bij HLN. "Door die hallucinogene stoffen, die vooral de zintuigen dermate veranderen, ga je andere inzichten krijgen dan een nuchter persoon.” Ook ziet hij dat psychedelica chemisch gezien nauwelijks verschillen van normale geneesmiddelen. “Chemisch zijn dat allemaal moleculen die in hetzelfde schuifje passen. Als je de bestanddelen van paddo’s en XTC onder een vergrootglas legt en vergelijkt met de medicatie die er op de markt is, dan zien wij als scheikundige niet zo veel verschil.”

Maar werkt het dan ook echt tegen psychische problemen. Tytgat: “Wetenschapper Michiel Van Elk heeft recent een boek geschreven dat een heel nuchtere kijk geeft op psychedelica en of we die kunnen gebruiken als medicatie. Daaruit trok ik twee conclusies. Als je de klassieke, illegale drugs beschouwt, zoals psychedelische paddestoelen maar ook XTC en andere producten, dan kunnen we stellen dat het voor sommige mensen met mentale problemen effectief helpt. Op één voorwaarde: je moet ervoor openstaan en de mindset hebben dat ze daadwerkelijk een verschil kunnen maken.”

Je moet erin geloven“De ervaring leert dat psychedelische drugs veel minder effect hebben bij mensen die heel kritisch zijn. Bij dit type alternatieve geneesmiddelen speelt wat je er van verwacht echt wel mee. Verwacht trouwens ook niet dat het effect beter zal zijn omdat je voor de natuurlijke optie gaat.”

Bovendien is het positieve gevoel niet blijvend. "Dat is iets wat de meeste mensen niet beseffen. Ze doen een therapie van een week of twee met paddo’s, ze vinden dat plezierig en het heeft een gunstig effect op hun mentale staat. Ze gaan ervan uit dat dat effect zal blijven, maar als ze een genetische component van vatbaarheid voor geestelijke problemen hebben, dan komen die vroeg of laat terug.”

Bron(nen): HLN