\n\n
Lieve Amalia, In de documentaire Máxima, portret van een prinses zag ik je fietsen. Je ouders fietsten achter je aan. Het was heel leuk, bijna echt. Vader, moeder, kinderen, samen door een afgesloten park. Er reden beveiligers achter je aan, misschien wel dezelfde twee die met je meegaan naar school, het hockeyveld, een feestje van een klasgenoot. Er was meer gezinsleven in de film. Met zijn allen in de huiskamer, liedjes zingen bij de open haard. Ongemak komt in gradaties, maar papa deed helemaal niet raar.
Bron(nen): De Volkskrant