\n\n
“Maar nu eerst: als er niets gebeurt, kan een doodgewone blaasontsteking straks weer dodelijk zijn”; “Inmiddels waart het tuberculose-spook ook weer rond”; “alarmerende studie over de opkomst van TBC”; “dit is de noodklok”; “als we nu niet ingrijpen, verliezen we de strijd tegen tuberculose”; “vanuit Oost-Europa, Azië en Afrika komt het gevaar nu onze kant op”; “resistentie wordt een steeds groter probleem”; “eigenlijk staan we met de rug tegen de muur”; “het lijkt alsof de medische middeleeuwen terugkeren”; “dat is het doemscenario waar we uiteindelijk tegenaan gaan lopen”. In de Deense detectiveserie The Killing contrasteren de warme truien van hoofdrolspeler Sarah Lund met de donkere grimmigheid van de serie. In de comedy Friends sluit de uitnodigende bank in het open café Central Perk perfect aan bij de gezelligheid die de vrienden uitstralen. Het is de sfeer die bepaalt hoe kijkers een televisieprogramma ervaren. En dat geldt niet alleen voor series, evengoed voor nieuwsprogramma’s. De zinnen waar dit stuk mee begon, komen uit een item over tuberculose van Nieuwsuur. Ze zetten duidelijk een sfeer neer, een sfeer van angst. Niet direct een toonzetting die men mag verwachten bij kwaliteitsnieuws. En die sfeer van angst krijgt extra lading door de andere twee opmerkelijke thema’s in de beeldtaal van Nieuwsuur: het benadrukken van autoriteit en het geven van een gevoel van urgentie. De discussie over de kwaliteit van de publieke omroep gaat doorgaans over partijdigheid en objectiviteit. Maar iets anders blijft onderbelicht: kijkers krijgen met Nieuwsuur een programma voorgeschoteld met een sensationalistische toonzetting die de publieke omroep onwaardig is en volkomen overbodig.
Bron(nen): De Volkskrant