\n\n
Lieve mevrouw waarvan ik de naam niet weet
Liefde, relaties
Toen een bejaarde vrouw werd aangereden door een trein en langs de rails lag te sterven, wisten veel omstanders niets waardigers te verzinnen dan foto's te maken. Om hun tijdlijn op te leuken vermoedelijk.
Een passant, Elisabeth Gerrits Molenkamp schreef daarover deze mooie brief op Facebook.
Lieve mevrouw waarvan ik de naam niet weet, Wat u vandaag is overkomen had niemand kunnen verwachten toen zij opstonden deze morgen. U met uw man tussen de buien door op de fiets naar ik weet niet waar heen, gekomen bij de spoorwegovergang waar het finaal mis ging. Hoe het is gebeurt, dat is niet te bevatten. U raakte wellicht in de war en dacht dat u kon oversteken terwijl de spoorbomen reeds gesloten waren, misschien was u in gedachten, misschien had u zorgen, misschien was u vermoeid of misschien was het wel een gewoon puur een domme samenloop van omstandigheden. Ik stond aan de overkant en zag een hoorde een trein met piepende remmen en hard toeterend naderen, wat er gebeurde zag ik niet, maar wat ik daarna zag zal voor altijd op mijn netvlies gebrand staan. U en uw fiets waren geschept door de trein die met 90/120 km per uur op u af kwam. U lag daar, met uw man aan uw zijde en een hele dappere, lieve, rustige meneer aan uw hoofd die direct 112 belde. Ik wilde helpen, maar wist niet waarmee. Het enige wat ik kon bedenken was dat u afgedekt moest worden, gaf uw man de regenhoes van de kinderwagen en ben daarna bij de auto's in de file gaan vragen of zij een zeil of paraplu hadden. Een lieve mevrouw gaf mij haar paraplu en ik zei; u krijgt hem waarschijnlijk niet terug, het ziet er niet goed uit voor deze mevrouw. Binnen 3 minuten kwamen de ambulances en stond de politie daar, ik kon niets anders doen dan naar u kijken, hoe u daar lag en wat ontzettend veel pijn u op dat moment moet hebben gehad. Het zag er alles behalve goed uit en dacht dat u ter plekke zou overlijden. De ambulance broeders deden hun uiterste best, met zorg, liefde en hun expertise bekommerden zij zich over u. Ik zag dat uw lichaam door de immens harde botsing uit elkaar lag en ik was bang voor wat komen zou. Eigenlijk hoopte ik op dat moment dat u niets zou voelen van de pijn, maar uw snakken naar adem deed anders vermoeden. Andere mensen hadden hun mobieltjes in de aanslag en het enige wat ik kon doen was tegen ze schreeuwen dat ze het beter uit hun hoofd konden laten die te gebruiken voor filmpjes of foto's, een bijdehante meid vroeg nog; waarom mag ik geen foto maken? PARDON? Wat denk je nou zelf, er ligt hier een mevrouw te vechten voor haar leven, en jij wilt even stoer foto's maken zodat je die het internet op kunt slingeren of aan wie dan ook wilt laten zien? Aan de andere kant bij de spoorwegovergang stonden mensen te zeuren en mopperen dat er voorlopig geen treinen zouden rijden. En ik? Ik riep tegen ze dat ze hun bek moesten houden omdat er iemand die NIET dood wilde, lag DOOD te gaan. Wat een wereld is dit, wat een onbeschofte mensen, waar is het medeleven? Naastenliefde? Respect? Ik heb deels gezien wat er gebeurde toen ze u klaar maakte voor vervoer op de brancard, toen kwam er een aardige agent die vriendelijk verzocht om weg te gaan omdat ik de rest echt niet wilde zien. Het liefst had ik geen van dit alles willen zien, maar u had vast ook niet dood willen gaan, daar op die plek, met zoveel pijn en zoveel respectloze mensen om u heen. Het spijt me, lieve mevrouw, dat u dit is overkomen. Het spijt me, lieve echtgenoot en andere familie dat uw geliefde op deze manier is weggerukt uit jullie leven. Bedankt, meneer en ambulance broeders die zo hard vochten voor haar leven. Waarom ik dit verhaal wel deel, ondanks dat ik de mensen met hun mobieltjes bijna wilde slaan? Omdat ik wil dat een ieder die boos wordt vanwege vertraging met de trein de andere kant van het verhaal zien, omdat ik hoop dat mensen die denken 'ik kan nog wel even onder de spoorboom door' dit nooit meer zullen doen, het kan zomaar je laatste keer zijn, omdat ik respect heb voor de politie en ambulance broeders voor het werk dat zij doen, omdat mijn hart huilt voor de familie van deze vrouw, omdat dit het enige is waar ik de afgelopen uren aan heb kunnen denken, omdat de tranen blijven komen en het niet eens een bekende was, omdat ik hoop dat de mensen met hun respectloze opmerkingen en ideeën om beeldmateriaal te maken eens beter zullen nadenken bij ongelukken, omdat ik dit kwijt moest. Rust zacht, lieve mevrouw.
Een passant, Elisabeth Gerrits Molenkamp schreef daarover deze mooie brief op Facebook.
Lieve mevrouw waarvan ik de naam niet weet, Wat u vandaag is overkomen had niemand kunnen verwachten toen zij opstonden deze morgen. U met uw man tussen de buien door op de fiets naar ik weet niet waar heen, gekomen bij de spoorwegovergang waar het finaal mis ging. Hoe het is gebeurt, dat is niet te bevatten. U raakte wellicht in de war en dacht dat u kon oversteken terwijl de spoorbomen reeds gesloten waren, misschien was u in gedachten, misschien had u zorgen, misschien was u vermoeid of misschien was het wel een gewoon puur een domme samenloop van omstandigheden. Ik stond aan de overkant en zag een hoorde een trein met piepende remmen en hard toeterend naderen, wat er gebeurde zag ik niet, maar wat ik daarna zag zal voor altijd op mijn netvlies gebrand staan. U en uw fiets waren geschept door de trein die met 90/120 km per uur op u af kwam. U lag daar, met uw man aan uw zijde en een hele dappere, lieve, rustige meneer aan uw hoofd die direct 112 belde. Ik wilde helpen, maar wist niet waarmee. Het enige wat ik kon bedenken was dat u afgedekt moest worden, gaf uw man de regenhoes van de kinderwagen en ben daarna bij de auto's in de file gaan vragen of zij een zeil of paraplu hadden. Een lieve mevrouw gaf mij haar paraplu en ik zei; u krijgt hem waarschijnlijk niet terug, het ziet er niet goed uit voor deze mevrouw. Binnen 3 minuten kwamen de ambulances en stond de politie daar, ik kon niets anders doen dan naar u kijken, hoe u daar lag en wat ontzettend veel pijn u op dat moment moet hebben gehad. Het zag er alles behalve goed uit en dacht dat u ter plekke zou overlijden. De ambulance broeders deden hun uiterste best, met zorg, liefde en hun expertise bekommerden zij zich over u. Ik zag dat uw lichaam door de immens harde botsing uit elkaar lag en ik was bang voor wat komen zou. Eigenlijk hoopte ik op dat moment dat u niets zou voelen van de pijn, maar uw snakken naar adem deed anders vermoeden. Andere mensen hadden hun mobieltjes in de aanslag en het enige wat ik kon doen was tegen ze schreeuwen dat ze het beter uit hun hoofd konden laten die te gebruiken voor filmpjes of foto's, een bijdehante meid vroeg nog; waarom mag ik geen foto maken? PARDON? Wat denk je nou zelf, er ligt hier een mevrouw te vechten voor haar leven, en jij wilt even stoer foto's maken zodat je die het internet op kunt slingeren of aan wie dan ook wilt laten zien? Aan de andere kant bij de spoorwegovergang stonden mensen te zeuren en mopperen dat er voorlopig geen treinen zouden rijden. En ik? Ik riep tegen ze dat ze hun bek moesten houden omdat er iemand die NIET dood wilde, lag DOOD te gaan. Wat een wereld is dit, wat een onbeschofte mensen, waar is het medeleven? Naastenliefde? Respect? Ik heb deels gezien wat er gebeurde toen ze u klaar maakte voor vervoer op de brancard, toen kwam er een aardige agent die vriendelijk verzocht om weg te gaan omdat ik de rest echt niet wilde zien. Het liefst had ik geen van dit alles willen zien, maar u had vast ook niet dood willen gaan, daar op die plek, met zoveel pijn en zoveel respectloze mensen om u heen. Het spijt me, lieve mevrouw, dat u dit is overkomen. Het spijt me, lieve echtgenoot en andere familie dat uw geliefde op deze manier is weggerukt uit jullie leven. Bedankt, meneer en ambulance broeders die zo hard vochten voor haar leven. Waarom ik dit verhaal wel deel, ondanks dat ik de mensen met hun mobieltjes bijna wilde slaan? Omdat ik wil dat een ieder die boos wordt vanwege vertraging met de trein de andere kant van het verhaal zien, omdat ik hoop dat mensen die denken 'ik kan nog wel even onder de spoorboom door' dit nooit meer zullen doen, het kan zomaar je laatste keer zijn, omdat ik respect heb voor de politie en ambulance broeders voor het werk dat zij doen, omdat mijn hart huilt voor de familie van deze vrouw, omdat dit het enige is waar ik de afgelopen uren aan heb kunnen denken, omdat de tranen blijven komen en het niet eens een bekende was, omdat ik hoop dat de mensen met hun respectloze opmerkingen en ideeën om beeldmateriaal te maken eens beter zullen nadenken bij ongelukken, omdat ik dit kwijt moest. Rust zacht, lieve mevrouw.