\n\n
Pamela Hemelrijk is gisteren onverwacht overleden in Amsterdam. Na een journalistieke loopbaan bij het ANP en het AD was ze de laatste tijd actief op allerlei internetfora.
Hemelrijk was jarenlang een markante en spraakmakende columniste bij het Algemeen Dagblad waar ze tenslotte is afgedankt. Lezers waren dol op haar, gezagsdragers een stuk minder. Ze was in staat mensen zo gruwelijk belachelijk te maken, dat er voor jaren een rekening openstond. Nooit zal ik vergeten hoe een lid van de hoofdredactie van het AD me aanklampte in het Amsterdams café Luxembourg om nog even uit te stellen dat hij dadelijk een soort van functioneringsgesprek had met zijn gevreesde collega. Hij zat te bibberen als een rietje, verderop zat la Hemelrijk al klaar - een en al strijdbaarheid.
Hemelrijk kon met een enorm aplomb dingen zeggen die waar waren en - jammer maar het is zo - met eenzelfde aplomb dingen zeggen die volstrekt onwaar waren. Als het zo met je gesteld is, ben je niet echt geschikt voor de journalistiek. Het is jammer dat het beroep van pamflettist hier niet bestaat, want dat was ze - tot in haar vezels. Hemelrijk kon met veel talent een stelling betrekken inzake een kwestie van belang en met grote eenzijdigheid hameren op een standpunt dat ze de moeite van het verdedigen waard vond.
En wat kon ze geweldig schrijven - met vaart, met temperament, met veel humor en met haar hele grote hart dat ze had verpand aan haar onderwerp. Dat onderwerp was maar al te vaak de publieke zaak die volgens haar in de verkeerde, want linkse handen was beland. Hemelrijk trad ten strijde tegen links - maar namens zichzelf en niemand anders. Ze maakte geen deel uit van ook maar enige beweging en één van haar bundels draagt niet voor niets de prachtige titel Niemands knecht.
Voor een beetje overdrijven deinsde ze niet terug, maar wat is daar op tegen? Dat doen cartoonisten ook en dan kraait er geen haan naar. Hemelrijk had een vlijmscherp oog voor de Hollandse geloofsgemeenschap die steevast van progressieve snit was en is, en daar streed ze met vuur tegen - in de hoop dat het ooit eens zou zijn afgelopen met het verstikkende klimaat hier te lande. Onder lezers had ze veel fans, onder haar opinie-collega's leverde haar werk meestal hoon op. Achter haar rug, dat spreekt, want als een discussie met Helmelrijk dreigde, ging menigeen liever een straatje om. Dit is niet het moment om de vraag te beantwoorden of Hemelrijk nu gelijk had met haar kritiek op links, of dat haar linkse opponenten gelijk hadden. Wel wil ik graag even als scheidsrechter optreden in een andere kwestie. Als de vraag is: wie kon beter schrijven: Pamela of haar opponenten, dan is dat al te duidelijk. Dan is er maar één echte winnaar en dat is Pamela Hemelrijk. Het is treurig dat haar schrijvende leven in de marge eindigde; ik denk dat ze er geen moeite mee had dat ze altijd alleen ten strijde trok, maar spreek het bange vermoeden uit dat ze zelfs voor haar doen wel eens érg eenzaam was. Als hommage aan de betreurde schrijver treft u hiernaast op HET BLOG een bijdrage aan van haar hand.
Lieve Pamela, rust zacht.
Hemelrijk was jarenlang een markante en spraakmakende columniste bij het Algemeen Dagblad waar ze tenslotte is afgedankt. Lezers waren dol op haar, gezagsdragers een stuk minder. Ze was in staat mensen zo gruwelijk belachelijk te maken, dat er voor jaren een rekening openstond. Nooit zal ik vergeten hoe een lid van de hoofdredactie van het AD me aanklampte in het Amsterdams café Luxembourg om nog even uit te stellen dat hij dadelijk een soort van functioneringsgesprek had met zijn gevreesde collega. Hij zat te bibberen als een rietje, verderop zat la Hemelrijk al klaar - een en al strijdbaarheid.
Hemelrijk kon met een enorm aplomb dingen zeggen die waar waren en - jammer maar het is zo - met eenzelfde aplomb dingen zeggen die volstrekt onwaar waren. Als het zo met je gesteld is, ben je niet echt geschikt voor de journalistiek. Het is jammer dat het beroep van pamflettist hier niet bestaat, want dat was ze - tot in haar vezels. Hemelrijk kon met veel talent een stelling betrekken inzake een kwestie van belang en met grote eenzijdigheid hameren op een standpunt dat ze de moeite van het verdedigen waard vond.
En wat kon ze geweldig schrijven - met vaart, met temperament, met veel humor en met haar hele grote hart dat ze had verpand aan haar onderwerp. Dat onderwerp was maar al te vaak de publieke zaak die volgens haar in de verkeerde, want linkse handen was beland. Hemelrijk trad ten strijde tegen links - maar namens zichzelf en niemand anders. Ze maakte geen deel uit van ook maar enige beweging en één van haar bundels draagt niet voor niets de prachtige titel Niemands knecht.
Voor een beetje overdrijven deinsde ze niet terug, maar wat is daar op tegen? Dat doen cartoonisten ook en dan kraait er geen haan naar. Hemelrijk had een vlijmscherp oog voor de Hollandse geloofsgemeenschap die steevast van progressieve snit was en is, en daar streed ze met vuur tegen - in de hoop dat het ooit eens zou zijn afgelopen met het verstikkende klimaat hier te lande. Onder lezers had ze veel fans, onder haar opinie-collega's leverde haar werk meestal hoon op. Achter haar rug, dat spreekt, want als een discussie met Helmelrijk dreigde, ging menigeen liever een straatje om. Dit is niet het moment om de vraag te beantwoorden of Hemelrijk nu gelijk had met haar kritiek op links, of dat haar linkse opponenten gelijk hadden. Wel wil ik graag even als scheidsrechter optreden in een andere kwestie. Als de vraag is: wie kon beter schrijven: Pamela of haar opponenten, dan is dat al te duidelijk. Dan is er maar één echte winnaar en dat is Pamela Hemelrijk. Het is treurig dat haar schrijvende leven in de marge eindigde; ik denk dat ze er geen moeite mee had dat ze altijd alleen ten strijde trok, maar spreek het bange vermoeden uit dat ze zelfs voor haar doen wel eens érg eenzaam was. Als hommage aan de betreurde schrijver treft u hiernaast op HET BLOG een bijdrage aan van haar hand.
Lieve Pamela, rust zacht.