De Europese begroting is toppunt van absurditeit

Ik draag Europa een warm hart toe, maar de Europese begroting blijft het toppunt van absurditeit. Iedereen is het daar over eens, maar niemand toont de moed om er wat aan te doen. Zeker de regeringsleiders niet, die in hun marathonberaad van de afgelopen dagen niet verder kwamen dan een heel klein beetje rommelen in de marge. Want, wat is het waard, dat je de begroting een paar procenten omlaag brengt, als tweederde van het geld nog steeds besteed wordt aan de dinosaurussen van het Europese subsidiebeleid: landbouw en regiosteun? Slecht eenachtste, een kleine dertien procent, gaat naar plannen en maatregelen om de Europese economie aan te zwengelen. En daar heeft de Europese Unie steeds de mond vol van. En dat voor de komende zeven jaar. Dus tot en met het jaar 2020. Om een jaarlijkse koehandel te vermijden heeft de Europese Unie er ooit voor gekozen om steeds de financiële ruimte voor periodes van zeven jaar vast te leggen. Maar wat kan er niet allemaal gebeuren in zeven jaar tijd? Wie simpel vijf jaar achteruit kijkt weet welke aardschokken de Europese economie alleen al in die jaren te verwerken kreeg. Het gesteggel over de Europese begroting tussen de regeringsleiders heeft ook helemaal niets te maken met hun ‘visie’ op Europa. Het gaat er vooral om dat je met een goed verhaal thuis komt. Blij zijn met je ‘korting’, ook al heb je een kat in de zak gekocht. De hele koek wordt puur vanuit nationale belangen verdeeld. Handtekening Gelukkig hebben we een Europees parlement, dat zegt er wat aan te gaan doen. De voorzitter van het parlement, de Duitse sociaal-democraat Martin Schulz, heeft al laten weten deze begroting niet te zullen ondertekenen. In de strijd tegen de begroting hebben de vier belangrijkste politieke groepen in het parlement – cenrum-rechts, sociaal-democraten, liberalen en groenen – tot nu toe zij aan zij met elkaar opgetrokken. In hun verzet hameren de EP-leiders erop, dat er te weinig geld op de begroting staat. Zij vinden dat een in taak en verantwoordelijkheid groeiende Europese Unie de middelen moet hebben om dat waar te maken. Dat zal best zo zijn, maar het blijft onverkoopbaar, dat in deze sombere tijden de Europese Unie bezuinigingen kan ontlopen. Ik hoop dan ook maar dat de roep om meer geld vooral een drukmiddel is in de onderhandelingen met de lidstaten om op twee andere fronten succesvol te zijn. Het Europees parlement wil dat de begroting flexibeler wordt: het moet makkelijker worden om geld van de ene categorie naar de andere te verschuiven. Geld van landbouw naar research overhevelen bijvoorbeeld. Bovendien wil het parlement dat er een ‘midtermreview’ wordt ingevoerd: halverwege de rit nog eens kijken of de gemaakte keuzes de juiste waren. Die twee instrumenten kunnen een beetje helpen de absurditeit van de Europese financiën te doorbreken. Geheim Om de regeringsleiders nog wat zenuwachtiger te maken speelt het parlement nu met het idee om de stemming over de begroting – waarschijnlijk ergens in april – geheim te laten zijn. Het zou de kans op verwerping van de begroting groter maken. Want nu vrezen veel euro-parlementariërs de toorn van hun politieke leiders als ze niet de lijn van het thuisfront volgen: als ze dus ‘Europese’ belangen laten prevaleren boven ‘nationale’. Ik zou het schandalig vinden als het Europees parlement voor het geniep kiest. Of Europa een zaak is waar je beter niet open voor je keuzes uitkomt. Het parlement als een soort schuilkerk, waar het echte geloof stiekem wordt beleden. Om een absurditeit als de Europese begroting te bestrijden moet je niet zelf de weg van de absurditeit inslaan. Dan begrijp ik er als Europese burger zeker geen snars meer van.