\n\n
Armstrong is verraden: It's all about the money! Hoe kun je het best de aandacht afleiden van het werkelijke probleem? Door de aandacht op iets of iemand anders te richten. 7-voudig tourwinnaar Lance Armstrong wordt opgeofferd en mag zijn titels inleveren. Of hij nu wel of niet heeft gebruikt is onbelangrijk in deze case want bijna iedereen in de wielertop gebruikt. Zijn schande en publieke afgang leiden alleen maar de aandacht af van het werkelijke probleem. Ik wil het niet opnemen voor Lance Armstrong, maar ik probeer wel op een realistische en neutrale manier te kijken naar deze op het eerste oog ingewikkeld lijkende situatie. Zo vind ik bijvoorbeeld dat een junk ook niet het werkelijke probleem is, hij is slechts het resultaat van de oorzaak. De geldende norm die langzaam wel of niet bedoeld binnensluipt in een bepaalde (sport) cultuur is ook debet aan dit verschijnsel. Zie je het al voor je dat ineens iedereen besluit om geen doping meer te gebruiken? Zo is het helemaal niet ongebruikelijk dat professionele rugbyspelers vol gespoten worden met anabolen. In ieder geval om beter te presteren en minder pijn te hebben bij blessures maar vooral om maar die Superbowl te winnen. Verraden door zijn eigen ploegmaten Jaren later wordt Lance alsnog door zijn eigen ploegmaten, oud-renners van US Postal, verraden. Een andere omschrijving kan ik niet verzinnen voor deze actie. Ik vraag me stilletjes af wat dan wel die verbindende factor bij sporters onderling zou moeten zijn? Dat is in ieder geval wat men steeds beweerd, dat sport verbindt. Is het net zoiets onbegrijpelijks als wat mariniers onderling delen? “Marines for ever, whoehaa!”. Zo doen de sportorganisaties en mediacampagnes rondom sport het wel overkomen. Sport moet verbroederend lijken, maar is het niet, anders hadden Armstrongs ploegmaten hem niet verraden. It’s all about the money! In zijn boek The Secret Race geeft Tyler Hamilton aan dat prestatiebevorderende middelen vanzelfsprekend zijn/waren in de wielersport, zeker ten tijde van Armstrong. Dit werd natuurlijk in het begin door iedereen ontkend die met naam en toenaam vernoemd werden. Als dan op een gegeven moment organisaties als USADA , UCI en WADA zich gingen verdiepen in de aantijgingen. Dan is er geen houden meer aan en heeft het hele verhaal een zondebok nodig om zo de organisatie, ploegen en sponsors niet teveel in diskrediet te brengen. Pak het gevolg aan, niet de oorzaak De ethische discussie over het wel of niet gebruiken van doping is de wielersport of welke sport dan ook is m.i. overbodig als alleen het gevolg wordt aangepakt en niet de oorzaak. Per slot van rekening gaat het hier om veel geld en gezichtsverlies voor wielerploegen en wielrenners, dus alles lijkt te zijn veroorloofd om het kapitaal en de status in stand te houden of aan te vullen. Het aspect ‘sport’ is ondergewaardeerd (zoals bij zo veel professionele sporten). Ik persoonlijk heb er niets op tegen als bijvoorbeeld Kasparov met een spierbal van 60 cm een schaaktoernooi wint binnen een paar zetten. Het is misschien een vreemde vergelijking, maar het lijkt er bijna op dat doping een wezenlijk onderdeel is geworden van bepaalde fysieke sporten zoals wielrennen en atletiek en ook noodzakelijk is om bepaalde doelstellingen (die uiteindelijk altijd financiële consequenties hebben voor een atleet en zijn ploeg) te halen om zo de concurrentie voor te blijven. Kijk wat er gebeurde met Ben Johnson? Deze atleet werd opgeofferd om zo Amerika’s favoriete atleet, Carl Lewis, ook niet in diskrediet te brengen. Moedermelk voor de soldaten Als deze discussie nu in Nederland zou worden gevoerd en we uiteindelijk tot de conclusie komen dat we tegen het gebruik van doping eigenlijk niets kunnen doen dan zouden we het hoogstwaarschijnlijk gedogen onder strenge voorwaarden. Waarom moet per se één iemand aan de schandpaal worden genageld voor een vergrijp wat als zo oud is als sport zelf? In de Griekse oudheid was het gebruikelijk dat zogende moeders iedere dag melk afkolfden en dit aan de soldaten gaven. Moedermelk bevat veel oestrogeen waarvan men toen dacht dat het goed was voor de spierontwikkeling. Dat waren de eerste vormen van doping bij de Spartanen. Deed niemand moeilijk over. Over het gebruik van doping en verdovende middelen in sporten als MMA of kickboksen heeft men het veel minder, laat staan dat men er wat aan gaat doen omdat men weet dat het niet tegen te houden is. Toch is het veelvuldig aanwezig. Maar wie weet wat je tegenkomt als je in die beerput gaat roeren en uiteindelijk iemand tegen de haren in wrijft die misschien wel eens ook fysiek weerstand gaat bieden? Dus al met al is het wat mij betreft geen ingewikkeld verhaal, maar simpelweg een moralistisch en hypocriete opgeblazen verhaal waarin Armstrong wordt geslachtofferd. Deze column verschijnt ook op Opiniestukken.com (Max Micha)