\n\n
De dagen worden korter, het weer somberder, de wintertijd is ingegaan. Het depressieseizoen is definitief begonnen en pakt uit met een depressie-special. In hoeverre is een depressie een soort van identiteitscrisis? Ligt het aan de hoge eisen die de maatschappij aan ons stelt of die wij aan onszelf stellen? Hoort herhaald terugkerende somberheid er gewoon bij, maar heeft de geluksindustrie ons wijsgemaakt dat dit niet zo hoort en het onmiddellijk bestreden moet worden. Je hebt 'de regie' over je eigen leven en het is uiteraard niet de bedoeling dat je dat verknalt. Of is het allemaal een kwestie van ontregelde hersenen, genen en hormonen? En hoe komt het dat huisartsen doorgaan met het steeds meer voorschrijven van antidepressiva? Ook al druist dat dwars tegen de richtlijnen in, die stellen dat antidepressiva niet effectief zijn bij lichte tot matige depressies, maar wel de nodige bijwerkingen hebben? Inmiddels slikken al 1 miljoen Nederlanders antidepressiva en met € 773 miljoen per jaar zijn depressies goed voor 1,1% van de totale kosten van de zorg. Critici van de medicalisering van het menselijk leed, zoals , wijzen erop dat een depressie alles behalve een homogeen en objectief ziektebeeld is. Iedereen die voldoet aan het vereiste aantal criteria van de DSM IV(TR) wordt gewoon op 1 hoop geveegd. Kortom, na het lezen van de special weet je alles over depressies en hoe wij daar als mens en als samenleving mee omgaan. Aardig is ook dat partners van ernstig depressieve mensen aan het woord komen en beschrijven hoe het is om met zo iemand samen te leven. Naasten vormen maar al te vaak een vergeten groep.
Bron(nen): Vrij Nederland