De democratie is de voorlopige winnaar van de kwestie Syrie

Het gekrakeel rond de voorgenomen wraakacties vanwege de gifgasaanval in Syrië heeft daar nog geen gevolgen, maar in het westen zijn de gevolgen ingrijpend en vermoedelijk blijvend. Zowel in Engeland als in de VS is een eind gekomen aan de vanzelfsprekendheid dat als de leider dat wil het land ten oorlog gaat. Zowel in Irak, Afghanistan als Kosovo was het de Amerikaanse president persoonlijk die besloot dat Amerika ten strijde trok. In al die gevallen volgde de Britten als vanzelfsprekend het voorbeeld van de grote broer. In een paar dagen tijd is die hele gewoonte radicaal ten einde gebracht. Eerst was er de onverwachte nederlaag van David Cameron. Het Engelse parlement herinnert zich nog te goed hoe het door Tony Blair op valse gronden de Irak-oorlog werd ingezogen. Het besloot Cameron geen enkele ruimte te bieden voor voorbereidingen op een aanval. Het was een klap voor het politieke prestige van Cameron. Maar ook in de VS mag het Congres meespreken. Obama zat in een moeilijke positie. Hij had de wereld en Assad belooft militair te zullen ingrijpen als Syrië gifgas zou gebruiken. Dat is nu vermoedelijk gebeurd, maar de Amerikaanse bevolking voelt niets voor de zoveelste buitenlandse interventie. De mislukkingen in Irak en Afghanistan zijn te kort geleden. En dus besloot hij zijn dilemma op te lossen door het congres te laten beslissen over de aanval. Twee landen waar nu niet en misschien wel nooit meer de leider beslist over oorlog of vrede, maar het parlement. Het is collateral winst die er wezen mag