\n\n
Iain Martin van The Wall Street Journal kijkt met stijgende verbazing naar Europa. Deze week hield José Manuel Barroso zijn 'state of the union' in het Europees Parlement en van de egards die hem bij zo'n gelegenheid zouden moeten toekomen, was geen spoor te bekennen. Kritiek was er daarentegen te over. Had hij niet iets kunnen zeggen over de uit Frankrijk weggeleide zigeuners? Waarom geen ban uitgesproken over hedge funds? En had hij niet kunnen stilstaan bij de precaire toekomst van de planeet? Er was blijkbaar van alles aan te merken op zijn speech, maar er was nauwelijks aandacht voor de duistere economische situatie van Europa - en voor het verschijnsel dat hongerige opkomende economieen bezig zijn dit oude continent terzijde te schuiven. De Brusselse elite is wel zeer begaan met de kwestie hoe de financiele sector aan nieuwe regels kan worden onderworpen en dat project loopt meer dan voortreffelijk: banken, verzekeringen - de hele geldsector moet zoveel mogelijk aan banden worden gelegd. Het feit dat Groot-Brittannie zich hiertegen verzet is niet voldoende en de draconische plannen zullen zeker het licht zien.
Voor Martin is het nauwelijks de vraag hoe grote investeerders hierop zullen reageren: die kijken liever naar andere continenten. En als ze al twijfelen, zullen de stakingen in sommige landen tegen een soberder pensioen (Frankrijk, Engeland) hen zeker helpen de knoop door te hakken. In Europa denken veel mensen dat ze hun comfortabele arbeidspositie ten koste van alles moeten verdedigen. Elders weten ze wel beter.
Voor Martin is het nauwelijks de vraag hoe grote investeerders hierop zullen reageren: die kijken liever naar andere continenten. En als ze al twijfelen, zullen de stakingen in sommige landen tegen een soberder pensioen (Frankrijk, Engeland) hen zeker helpen de knoop door te hakken. In Europa denken veel mensen dat ze hun comfortabele arbeidspositie ten koste van alles moeten verdedigen. Elders weten ze wel beter.
Bron(nen): The Wall Street Journal