\n\n
Lezersbrief van MELIH BILDIRCIN in het AD Ik ben 48 jaar en van Turkse afkomst. In de 45 jaren dat ik in Nederland woon is het onderwerp 'discriminatie' altijd actueel geweest. Het deed het goed bij talkshows, schreeuwende politici, gelegenheidsdemonstranten et cetera. Dit is geen moer veranderd. Zelfbenoemde idealisten zoeken de weg van de minste weerstand en verklaren zichzelf en hun achterban tot slachtoffer. Een partij als DENK geeft dit aspect een extra dimensie. Het verwijt 'discriminatie' is makkelijk te maken, maar moeilijk te weerleggen. En daar maken sommigen dankbaar gebruik van. Ik heb mijn afkomst nooit als een handicap ervaren en deze zeker nooit verloochend. Ik heb gewoon een carrière opgebouwd en heb een rijk sociaal leven. Ik heb nooit iets gemerkt van een afwijzende houding van m'n omgeving, zakenrelaties en schoonfamilie (Nederlands). Mijn overtuiging is dat dit komt door hoe je zelf in het leven staat. Je krijgt net zo veel kansen als ieder ander, het is maar net de vraag of je ze grijpt. Zonder dat je je identiteit hoeft op te geven of vergeet waar je vandaan komt. Dat verwacht niemand van je. En jazeker, een goede beheersing van de taal waar je woont doet veel en dwingt respect af. Die dicht sowieso een kloof. Welke partij die roept dat ze voor de belangen van minderheden opkomt, heeft de ballen om de achterban te wijzen op zijn eigen verantwoordelijkheid? In plaats van de straatnamen in Nederland te willen veranderen en lok-sollicitaties te willen. Of is dit toch moeilijker dan de schuld steeds bij de 'anderen' leggen? Wil je een strijd aangaan die niemand zal winnen, ga dan lekker zo door. Wil je bruggen bouwen, wijs mensen dan op hun eigen verantwoordelijkheid. Of je Nederlander of Medelander bent, het begint bij jezelf en nergens anders.