Waarom de Tea Party zo groot wordt

Hoogste tijd voor de Tea Party, schrijft Peggy Noonan in The Wall Street Journal. Noonan is niet de eerste de beste. Ze was ooit actief in de politiek (bij de Republikeinen), is inmiddels een prominent politiek commentator en combineert 2 bijzondere eigenschappen: ze kent de politiek van binnen en dankzij haar beschouwelijke geest ziet ze ‘van de buitenkant’ wat de hoofdzaak der dingen is. Wat we nu zien, zijn razendsnelle ontwikkelingen die wel eens een langdurige impact kunnen hebben, zo beweert ze. Er is een virtuele 3^de politieke partij ontstaan die door niemand is opgericht. Op talloze plekken steekt de Tea Party beweging de kop op, maar niemand is de baas; ‘ individuals move the movement.’ Een zo radicale decentralisatie heeft zich in de politiek niet eerder voorgedaan. Volgens een poll van Rasmussen voelt de helft van het electoraat sympathie voor de beweging, zegt 35 procent dat ze supporter is en beschouwt 20 tot 25 procent van de ondervraagden zichzelf als ‘lid.’ De Tea Party is dus geen onderdeel van de Republikeinse Partij. Zelf beweren ze dat ze nooit zouden bestaan als de Republikeinen hun taken goed hadden opgevat. Sinds een halve eeuw werd de Amerikaanse overheid steeds groter – of nou Democraten dan wel Republikeinen aan de macht waren. Onder beroepspolitici was het inmiddels gangbaar geworden een beetje te schipperen – hier een paar miljard dollar erbij, daar een paar miljard eraf. En intussen groeien als kool. Deze ontwikkeling staat haaks op de wens van een substantieel deel van de bevolking, dat gewoon een overheid op een totaal andere (kleinere) schaal wenst. En beschouw de miraculeuze opkomst van zo’n nieuwe beweging maar als een gigantisch protest tegen deze trend.
Daarnaast is er sprake van een enorme tijdsdruk. Amerika is zo bedolven onder de schulden dat er een moment komt dat niemand nog weet hoe de schuldenberg af te lossen. Er moet nu – nog steeds in de geest van de Tea Party – op een reusachtige manier gesaneerd worden, want ‘big spending’ leidt tot een geruïneerd land. Dan bestaat het gedroomde Amerika, dat ouders altijd aan hun kinderen hebben voorgehouden, niet langer.
Enorm spannend, meent Noonan, of deze revolutionaire beweging ook met het hele politiek establishment wil afrekenen. Want zonder establishment geen land. De gevestigde orde is niet zomaar de gevestigde orde en wie denkt daar wel zonder te kunnen, vergist zich.

Bron(nen): The Wall Street Journal