\n\n

Duitse machthebbers zijn bang dat ze ook een Geert Wilders krijgen

Politiek
door Gerard Driehuiszaterdag, 04 september 2010 om 00:00
welingelichtekringen header 1
'Krijgt Duitsland ook een Geert Wilders'. In Der Spiegel wordt 'Geert Wilders' als een soortnaam gebruikt. Politici bij links en rechts zijn er bang voor dat in Duitsland ook een Wilders opstaat. Van de 80 miljoen Duitsers hebben er 10 miljoen hun wortels 'in andere culturen'. Een paar miljoen (4?) daarvan zijn moslims. En die zorgen bovengemiddeld voor misdaad en uitkeringen. Niet iedereen in Duitsland is daar blij mee. Kiezers genoeg dus voor een Duitse Wilders. Vooral rechts van de CDU van Merkel ligt een geweldig potentieel aan kiezers die genoeg hebben van al die buitenlanders in hun midden. Het geval-Sarrazin - de linkse bankdirecteur die zich keert tegen de Islam in Duitsland - laat zien wat de mogelijkheden zijn voor een rechtse kracht. Sarrzazin krijgt vanuit het establishment alleen maar hoon en verdachtmakingen, maar is de held van veel Duitsers. 'Eindelijk iemand die het hardop zegt'. Meer nog dan in Nederland is rond problemen met buitenlanders die zich slecht gedragen erg omzichtig gedaan. De Duitse machthebbers zijn - begrijpelijk - bang voor racisten te worden uitgemaakt, dus willen op geen enkele manier de indruk wekken dat ze stigmatiseren. "Sinds lange tijd kijken Merkel en de Christendemocraten al met grote zorg naar Nederland," schrijft Der Spiegel. "Daar is de erosie van de gevestigde partijen ver gevorderd. Daar heeft Rechtspopulisten Geert Wilders und seiner "Partei der Freiheit" al 15 procent." Dat kan ook in Duitsland gebeuren. Spiegel laat een onderzoeker aan het woord die denkt dat zo'n partij in Duitsland 20 procent zal halen.
Sterker, denken wij, het zal in Duitsland gebeuren. Want een eigenaardigheid van democratie is dat je wel heel lang een hele groep kiezers kan negeren, maar niet voor altijd. Er komt een dag dat die ontevreden kiezers snappen welke mogelijkheden het systeem biedt. Ook in Duitsland zal dat zo gaan.
Bron(nen): Der Spiegel