\n\n
De Franse Senaat heeft ingestemd met de wet dat Fransen voortaan (ooit...) op hun 62ste met pensioen zullen gaan. De wet is nu dus van kracht - alleen moet nog even worden afgewacht of het immense verzet tegen deze regeling hiermee tot staan is gebracht. Libération blikt met Pierre Mauroy terug op het moment (1982) dat de pensioenleeftijd van 65 naar 60 ging; Mauroy was destijds de premier onder president Mitterrand die dit mogelijk maakte. Inmiddels is de dikke Mauroy 82 en hij is lyrisch over de tijd dat woorden als ouvrier (arbeider), peuple (volk), social (sociaal) en combat (strijd) nog tot het dagelijkse vocabulaire behoorden.
Ah, die eerste jaren onder Mitterrand dat iedereen droomde van een nieuwe wereld... Meer verdienen (10 procent), minder werken, banken genationaliseerd, lekker hoge belastingen voor miljonairs - even leek het arbeidersparadijs daar, maar toen Frankrijk prompt failliet dreigde te gaan, werden veel van de maatregelen ijlings teruggedraaid. Dat was het einde van het sprookje en al vrij snel bleken in het tijdperk-Mitterrand de malversaties niet te tellen, zo werd er (ook) onder de socialisten gerotzooid en geknoeid.
Maar dat neemt niet weg dat Mauroy er met warmte aan terugdenkt, aan de tijd toen een ouvrier nog ouvrier was.
Ah, die eerste jaren onder Mitterrand dat iedereen droomde van een nieuwe wereld... Meer verdienen (10 procent), minder werken, banken genationaliseerd, lekker hoge belastingen voor miljonairs - even leek het arbeidersparadijs daar, maar toen Frankrijk prompt failliet dreigde te gaan, werden veel van de maatregelen ijlings teruggedraaid. Dat was het einde van het sprookje en al vrij snel bleken in het tijdperk-Mitterrand de malversaties niet te tellen, zo werd er (ook) onder de socialisten gerotzooid en geknoeid.
Maar dat neemt niet weg dat Mauroy er met warmte aan terugdenkt, aan de tijd toen een ouvrier nog ouvrier was.
Bron(nen): Libération