90 jaar lang slavenarbeid in Nederlandse kloosters: 19 slachtoffers klagen Katholieke Kerk aan

Slachtoffers van dwangarbeid en mishandeling in hun jeugd in de kloosters van de Zusters van de Goede Herder in Almelo vertellen hun verbijsterende verhaal bij de talkshow Khalid & Sophie.

“Je mocht niet praten met elkaar, je mocht geen vriendschappen aangaan, je mocht de achternamen niet weten, de inkomende én uitgaande post werd gecensureerd. Lopen en fysieke vrijheid, daar was geen sprake van. Als ik via een andere weg naar de groepskamer wilde lopen, mocht dat niet. Alles was gedirigeerd. Je mocht luisteren en je mocht keihard werken”, vertelt slachtoffer Lies Vissers aan tafel bij NPO1.

De vrouwen mochten in hun jeugd niet naar buiten, de ramen waren geblindeerd. “Het was erger dan de gevangenis. Het enige wat je daar mocht en wat je daar móést, was de hele dag, van ‘s ochtends 09.00 uur tot ‘s avonds 18.30 uur, werken. Je kreeg een korte pauze om te eten en op zaterdag werkten we een halve dag in de naaikamer, de andere helft sopten en schrobden we het hele gebouw. Zondag moest je op een houten stoel zitten, want er waren geen stoelen of banken. Drie jaar lang, op een houten stoel”, zegt Vissers.

De kloosters in Almelo, Bloemendaal, Tilburg, Velp en Zoeterwoude zijn in de 19de eeuw in het leven geroepen om kwetsbare meisjes op te vangen voor wie de thuissituatie onhoudbaar en onveilig was. Ze waren tot 1978 onderdeel van een internationaal netwerk, dat direct onder leiding stond van het Vaticaan. Nu eisen negentien Nederlandse vrouwen een schadevergoeding voor de uitbuiting, mishandeling en slavenarbeid door de Katholieke Kerk.

Vissers zegt dat haar puberteit van haar is afgenomen door het instituut. “Je kan je niet ontwikkelen, ze dehumaniseren je. Je bent dom en klein gehouden, drie jaar lang.” Ze kwam naar eigen zeggen ‘als een zombie’ uit het klooster na drie jaar lijden.