"Aan het meisje met het groene badpak"

Een vrouw zat op het strand en zag hoe een leuk jong meisje een stukje verderop zich de hele dag schaamde voor haar lichaam, dat niet precies voldoet aan alle eisen. Ze schreef het 'meisje met het groene badpak' deze brief op Facebook: "Ik ben de dame die naast jou zat op het strand in het gezelschap van mijn twee kleine kinderen. Eerst wil ik jou zeggen dat ik een aangename tijd had met jou en jouw groepje vrienden. Ik genoot van jullie filosofische gesprekken, van jullie muziek en van jullie lach. Weet je wat? Ik hallucineerde een beetje toen ik jou zag en niet meer wist op welk moment van mijn leven ik ben geëvolueerd van het meisje dat jij nu bent naar de vrouw die hier nu zit. Maar de echte reden waarom ik je schrijf heeft daar niets mee te maken. Ik schrijf je omdat ik naar jou heb gekeken. Ik heb je gezien en ben niet meer gestopt met naar je te kijken. Ik heb gezien hoe jij de laatste van de groep was om je om te kleden. Ik heb gezien hoe jij achteraan in de groep ging staan, een beetje verstopt, en discreet jouw T-shirt uitdeed toen je dacht dat niemand keek. Maar ik zag jou wel. Ik staarde jou niet aan, maar ik zag het toch. Ik heb gezien hoe je op een bepaalde manier op je handdoek ging zitten met gekruiste armen zodat toch maar niemand jouw buik zou opmerken. Ik zag hoe je rechtstond om te gaan zwemmen en nerveus was omdat je moest wachten op je vriendin en iedereen jou zo kon zien. Opnieuw gebruikte je jouw armen als een soort van pareo om je huidplooitjes en cellulitis te verstoppen. Ik zag ook de paniek in je blik toen je naar de zee ging en niet langer alles kon verstoppen. Ik weet niet of die schaamte te maken had met de vriendin waarop je moest wachten en die met de allures van een Victoria's Secret model haar lokken aan het goed leggen was. En jij, jij keek naar de grond. Zoekend naar een plaats om je te verbergen, in jouw eigen binnenste. En ik, ik zou je zo graag zo veel gezegd hebben, lief meisje met het groene badpak ... Want voor ik de vrouw was die met haar kinderen naar het strand kwam, zat ik op jouw plaats, op jouw handdoek. Ik wilde je zeggen dat, in het echte leven, ik al op jouw handdoek heb gezeten maar ook op de handdoek van jouw vriendin. Ik was een beetje jou maar ook een beetje haar. Indien ik zou kunnen terugkeren naar het verleden, dan zou ik ervoor kiezen om te genieten van het nu, veeleer dan me bezig te houden met onbenullige dingen. Ik wilde je graag zeggen dat je een betoverende glimlach hebt en dat het dan jammer is dat je je zo tracht te verstoppen waardoor je minder tijd overhoudt om die prachtige glimlach te laten zien. Ik wilde je graag laten weten dat het lichaam waarvoor jij je schaamt, prachtig is omdat het jeugdigheid en het leven zelf uitstraalt. Jouw lichaam is het huis van je ziel. Dat is wie jij bent. Jouw lichaam gaat altijd met je mee om je te vergezellen, waar je ook gaat. Ik zou willen wensen dat je jezelf zou zien met de blik van een vrouw van 35 omdat je dan zou begrijpen dat jij het verdient om geliefd te zijn door anderen maar ook door jezelf. Ik zou je willen zeggen dat de persoon die op een dag van je zal houden voor alle goede redenen, zeker dol zal zijn op je lijf: op jouw welvingen, jouw figuur, jouw schoonheidsvlekjes. Is dat niet het geval, dan verdient hij je niet. Geloof me, geloof me, geloof me: je bent helemaal perfect zoals je bent: subliem in al je imperfecties. Weet je, ik ben met een klein meisje naar het strand gekomen. Dat kleine meisje met het roze badpak dat zo veel plezier had en helemaal bedekt was met zand. Het enige waar zij dan mee bezig is, is erachter komen of het zeewater nu echt zo koud is of niet. Aan jou kan ik het nu niet meer rechtstreeks zeggen, lief meisje met het groene badpak... Maar wees er zeker van, aan haar zal ik alles vertellen, alles. En ik zal ook alles vertellen aan mijn zoon. Want iedereen verdient het om op die manier graag gezien te worden, net zoals wij op die manier van anderen horen te houden.