\n\n
Het lijkt een luxeprobleem: je bent uitgenodigd voor een etentje bij vrienden of collega's. Je hebt dit soort situaties al ontelbare keren meegemaakt. Je weet wat er van je verwacht wordt, maar toch kan zo'n avond makkelijk op een ramp uitdraaien.
Volgens Dr. Harry Witchel, psychobioloog van de universiteit van Sussex en expert op het gebied van de non-verbale communicatie, is het gedrag van mensen tijdens dit soort feestjes voorspelbaar. Hij vergelijkt het met het gedrag van dieren: ze delen voedsel en ontluizen elkaar. Het is een manier om verbintenissen aan te gaan en je sociale status te versterken. Je bepaalt je positie ten opzichte van de andere gasten. Daarna begint het spel pas echt. We weten nu wie op ons lijkt, met wie we goed kunnen opschieten, maar wie steelt de show en is het alfa-mannetje/-vrouwtje?
'Dieren vechten voor hun territorium, ook als er niets is om voor te vechten: als je 2 mannelijke roodborstjes in een lege volière zet, blijven ze tegen elkaar zingen totdat een van hen het opgeeft. Winnen is een beloning op zich', volgens Witchel. Bij de alfa-mannen en -vrouwen kun je 2 stijlen onderscheiden: de gesofisticeerde en de brute. De gesofisticeerde laat de ander veel aan het woord en moedigt hem of haar aan om veel over zijn leven los te laten. Over zichzelf vertelt hij of zij weinig, zodat anderen algauw de indruk hebben dat hij/zij net zo is zoals zij. De andere is de minder succesvolle brute aanpak, die vaker voorkomt bij mannen. Zij voeren het hoogste woord en geven de ander geen ruimte.
Dit soort etentjes lijken meer op een populariteitswedstrijd, waarbij we gedurende de hele avond - bewust of onbewust - oordelen over de andere gasten. Leuk om over na te praten. Ze inspireerden tv-producer Nell Butler Butler en haar collega Tim Miller om een nieuw tv-programma voor Sky Atlantic te maken: 'The Devil's Dinner Party'. Een groep van 6 mensen neemt deel aan een diner. Ze beantwoorden vragen over elkaar op basis van de kennis en indrukken die ze hebben opgedaan tijdens het aperitief. Als het antwoord goed geraden wordt, gaat er 1.000 pond in de pot. Wie aan het eind als favoriete tafelgenoot gekozen wordt, wint de pot. The Times trakteert je nog op een aantal voorbeelden van party-rampen:
- Benjamin Webb, 32, London I was 22 and had been invited by a friend to go to a dinner party with his university friends. He gave me the address and said that he’d meet me there. I showed up, gave my bottle of grog to the lady and gentleman of the house and was warmly welcomed. It was only when the main course came that I apologised for the fact that my friend was late. They asked “who?”. There was silence as everyone realised I was in the wrong house.
- Edwina Langley, 26, Suffolk Half-way through a dinner, I was shamefully plastered. I went to the loo and was violently ill, but the loo seat crashed on to my face. Mortified and bleeding from a slash across my nose, I sneaked up to bed. Thirty minutes later, I was shaken awake by the guests saying that my boyfriend had sliced his hand and was in hospital. They had wanted me to go with him, but couldn’t wake me. A month later, the subject of embarrassing guests came up at a dinner party. A very good-looking boy thrilled the table with a hilarious story of some drunk bird who’d vommed in the loo, broken her nose and passed out on someone’s bed. Her boyfriend had an accident and everyone went to find her. They found her on a bed, sick down her front, blood down her nose with her dress tucked into her pants. They had spent half an hour cleaning her up before they could wake her.
Bron(nen): The Times (betaald)