\n\n

Het belang van de Vader

Samenleving
door Chantal Caeszondag, 12 juni 2011 om 00:00
welingelichtekringen header 1
Wat is zo bijzonder aan een vader? Dat hij responsief is, inspeelt op het gedrag van zijn kind en emotioneel beschikbaar is. Kinderen van vaders die ook emotionele aspecten van het ouderschap voor hun rekening nemen, zoals troosten, hebben meer zelfvertrouwen dan kinderen van wie de vader minder emotioneel betrokken is. Goedkeuring en erkenning door de vader in de vroege kinderjaren zorgt ervoor dat het kind zelfstandiger en assertiever wordt. Vaders kunnen hun kinderen een gevoel van competentie, veiligheid en zelfbeheersing geven. Er zijn maar 2 zaken die vaders moeten proberen te vermijden: (1) onthechting en afstandelijkheid, waarbij alle opvoedingskwesties aan de moeder worden overgelaten, en (2) veel eisen, pushen en over kinderen heen walsen.
In zijn zonen herkent een vader dingen van zichzelf. De band met dochters kan ingewikkelder zijn. Een vader kan het moeilijk vinden om zich in te leven in de gevoelens van zijn dochter. Het is echter een fabeltje dat een meisje zich identificeert met haar moeder en een jongen met zijn vader. Zowel jongens als meisjes nemen dingen over van beide ouders en integreren die in hun eigen persoonlijkheid. Zelfs Freud schreef al in 1905 dat individuen zowel 'vrouwelijke' als 'mannelijke' eigenschappen hebben. Daarom heeft een vader, zowel voor zijn zonen als zijn dochters een voorbeeldfunctie.
Vaders spelen altijd een belangrijke rol in het leven van hun kinderen, of ze in hetzelfde huis wonen of niet. Iemand schreef ooit: 'Er zijn warme en liefdevolle vaders, beangstigende en bestraffende vaders, vaders die humeurig zijn en moeilijk te behagen, vaders die constant met zichzelf bezig zijn en met wie je niet kunt praten. Er is de vader die zoveel bereikt heeft en zoveel van jou verwacht dat je toch nooit aan zijn eisen kunt voldoen en de vader die weinig heeft bereikt, zodat je je schuldig voelt als je hem overtreft'. Maar hoe dan ook is de rol van de vader niet te verwaarlozen.
Bron(nen): Psychology Today