Het digital nomad-bestaan is niet zo rooskleurig als het lijkt: “Ik had geen hobby’s, die pasten niet in mijn backpack”

Voor veel jonge mensen lijkt een digital nomad-bestaan de ultieme manier van leven, maar een groot gedeelte komt van een koude kermis thuis. Zo ook de Britse Lauren Jullif (34), die in 2011 haar baan opzegde en een succesvolle reisblog begon.

De combinatie van reizen en werken klonk haar als muziek in de oren, maar inmiddels is ze daarop teruggekomen, zegt ze tegen de BBC. “Mijn droom was altijd om zo veel mogelijk van de wereld te zien als mogelijk. Dus toen die droom werkelijkheid werd, wilde ik er alles aan doen om dat nooit op te geven.”

De eerste jaren waren prachtig, maar na vijf jaar nam dat euforische gevoel af. De idylle veranderde in een uitputtende exercitie, waar ze aan wilde ontsnappen. Oude vriendschappen waren verwaterd, ze voelde zich eenzaam en depressief, en kreeg last van paniekaanvallen.

Ze had geen eigen keuken of sportschoolabonnement en leefde niet gezond. “Ik had ook geen hobby’s. Dat was niet te onderhouden, omdat ik uit mijn backpack leefde.” Ook haar bedrijfje begon onder haar leefstijl te lijden. Ze was voortdurend onderweg en de internetverbindingen waren slecht. “Ik had moeite om mijn zaak goed te runnen. Ik werkte terwijl ik in bed lag, want ik had zelden een goed bureau tot mijn beschikking”, zegt Jullif.

Vanwege de heftige paniekaanvallen besloot ze om voor een tijdje een appartement te huren in Portugal. Daar concludeerde ze dat ze moest stoppen met haar bestaan als digital nomad. “Het besluit om ermee te stoppen was moeilijk. Ik worstelde ermee uit te vogelen wie ik als mens was zonder dat ik fulltime op reis was.”

Dit besluit legde haar geen windeieren. Haar inkomen verdrievoudigde, haar paniekaanvallen verdwenen, ze at veel gezonder, ging naar de sportschool en bouwde weer een aantal stabiele vriendschappen op.

Bron(nen): BBC