\n\n
Nieuwe brief van Iris, de moeder van de broertjes: 'Zelfs hun geklier mis ik'
Samenleving
Op Facebook heeft Iris van der Schuit opnieuw een Open Brief geschreven
Ik krijg van heel veel mensen de vraag hoe het nu met me gaat. Een vraag die ik heel goed snap, omdat ik mij dezelfde vraag altijd stelde als er weer een gezinsdrama had plaatsgevonden, waarvan een vader of moeder alleen achterbleef. Het is niet te geloven dat sinds 2005 tot nu minimaal 91 kinderen zijn omgebracht door een (of beide) ouder(s). Nu wordt mij de vraag steeds gesteld "Hoe gaat het met je?". Ik vind het lastig om die te beantwoorden, want ik wil niet zielig doen. Mijn kinderen zijn het slachtoffer, ik niet. Maar ik snap dat de vraag er is, dus ik zal een poging doen om het te beschrijven: Ik ben vooral verdrietig, elke dag. Ik sta ermee op, ga ermee naar bed en droom erover. Het is een intens verdriet wat met niets te vergelijken valt. Ik mis de grote en de kleine dingen. Hun stemmen, het thuiskomen, het heen en weer brengen van en naar sporten, vriendjes en school. Naar Ruben zijn voetbalwedstrijden kijken. Hoe Ruben en Julian in mijn armen vlogen als ze uit school kwamen. De verhalen die ze tegelijkertijd aan mij vertelden zodat ik geen van beide verhalen kon volgen. De voetstapjes die je 's ochtends hoort als ze wakker werden, de steenkoude voeten van Ruben en Julian als ze bij mij in bed kropen. De geur van hun haar, de plannen die we maakten voor de toekomst. Hun handen die de mijne vastpakten als we de hond uit gingen laten. Zelfs de momenten dat ze liepen te klieren mis ik. Maar ik mis vooral dat ik ze even vast kan houden en zeggen dat ik van ze hou, wetende dat ze dat ook echt horen. Ons laatste afscheid op 6 mei staat op mijn netvlies gebrand. Op dat moment wist hun vader dat dit ons laatste afscheid zou zijn, dat ik ze nooit meer zou zien. Ik heb ze geknuffeld en ik heb ze gezegd dat ik van ze hou en ze zeiden beiden dat ze van mij houden en heb ze vervolgens uitgezwaaid. En ik ben me ervan bewust dat zijn vriendin hetzelfde heeft ervaren, toen ze Ruben en Julian met hun vader diezelfde avond uitzwaaide, ook niet wetende dat ze nooit meer terug zouden komen. Dus hoe gaat het met mij? Elke ochtend is het begin van een nachtmerrie. Ik zoek nu vooral afleiding in het "levend" houden van Ruben en Julian, daarom zijn ze gewoon weer Ranger van het WNF geworden, iets wat ze heel belangrijk vonden. Af en toe denk ik mee met Stichting RuJu, die ervoor gaan zorgen dat Ruben en Julian samen met de vele andere kinderen die afgelopen jaren zijn omgekomen door huiselijk geweld niet worden vergeten. En ik probeer waar ik kan er te zijn voor de klasgenootjes van Ruben en Julian. Door het overlijden van Ruben en Julian en de manier waarop dit gebeurd is zijn heel veel kinderen helaas een stukje onbezorgdheid kwijt geraakt. Verder ben ik ben in afwachting van de onderzoeken die nog lopen, waaronder het onderzoek naar de doodsoorzaak, hier wil ik eigenlijk maar 1 ding over horen en dat is dat ze niet geleden hebben. Verder in de toekomst durf en kan ik niet kijken, voor mij is die toekomst er gewoon niet. Ik kan me een leven zonder Ruben en Julian gewoon niet voorstellen, het lijkt me gewoon onmogelijk. Ik vind het fijn te merken dat Ruben en Julian nog niet vergeten zijn en ben iedereen daar echt dankbaar voor, evenals de steun die ik krijg van familie, vrienden, collega's en zelfs van onbekenden. Het maakt het verlies verdriet en gemis er niet minder om, maar het dragen ervan soms wel wat minder zwaar. Daarom nogmaals heel erg bedankt!u
Ik krijg van heel veel mensen de vraag hoe het nu met me gaat. Een vraag die ik heel goed snap, omdat ik mij dezelfde vraag altijd stelde als er weer een gezinsdrama had plaatsgevonden, waarvan een vader of moeder alleen achterbleef. Het is niet te geloven dat sinds 2005 tot nu minimaal 91 kinderen zijn omgebracht door een (of beide) ouder(s). Nu wordt mij de vraag steeds gesteld "Hoe gaat het met je?". Ik vind het lastig om die te beantwoorden, want ik wil niet zielig doen. Mijn kinderen zijn het slachtoffer, ik niet. Maar ik snap dat de vraag er is, dus ik zal een poging doen om het te beschrijven: Ik ben vooral verdrietig, elke dag. Ik sta ermee op, ga ermee naar bed en droom erover. Het is een intens verdriet wat met niets te vergelijken valt. Ik mis de grote en de kleine dingen. Hun stemmen, het thuiskomen, het heen en weer brengen van en naar sporten, vriendjes en school. Naar Ruben zijn voetbalwedstrijden kijken. Hoe Ruben en Julian in mijn armen vlogen als ze uit school kwamen. De verhalen die ze tegelijkertijd aan mij vertelden zodat ik geen van beide verhalen kon volgen. De voetstapjes die je 's ochtends hoort als ze wakker werden, de steenkoude voeten van Ruben en Julian als ze bij mij in bed kropen. De geur van hun haar, de plannen die we maakten voor de toekomst. Hun handen die de mijne vastpakten als we de hond uit gingen laten. Zelfs de momenten dat ze liepen te klieren mis ik. Maar ik mis vooral dat ik ze even vast kan houden en zeggen dat ik van ze hou, wetende dat ze dat ook echt horen. Ons laatste afscheid op 6 mei staat op mijn netvlies gebrand. Op dat moment wist hun vader dat dit ons laatste afscheid zou zijn, dat ik ze nooit meer zou zien. Ik heb ze geknuffeld en ik heb ze gezegd dat ik van ze hou en ze zeiden beiden dat ze van mij houden en heb ze vervolgens uitgezwaaid. En ik ben me ervan bewust dat zijn vriendin hetzelfde heeft ervaren, toen ze Ruben en Julian met hun vader diezelfde avond uitzwaaide, ook niet wetende dat ze nooit meer terug zouden komen. Dus hoe gaat het met mij? Elke ochtend is het begin van een nachtmerrie. Ik zoek nu vooral afleiding in het "levend" houden van Ruben en Julian, daarom zijn ze gewoon weer Ranger van het WNF geworden, iets wat ze heel belangrijk vonden. Af en toe denk ik mee met Stichting RuJu, die ervoor gaan zorgen dat Ruben en Julian samen met de vele andere kinderen die afgelopen jaren zijn omgekomen door huiselijk geweld niet worden vergeten. En ik probeer waar ik kan er te zijn voor de klasgenootjes van Ruben en Julian. Door het overlijden van Ruben en Julian en de manier waarop dit gebeurd is zijn heel veel kinderen helaas een stukje onbezorgdheid kwijt geraakt. Verder ben ik ben in afwachting van de onderzoeken die nog lopen, waaronder het onderzoek naar de doodsoorzaak, hier wil ik eigenlijk maar 1 ding over horen en dat is dat ze niet geleden hebben. Verder in de toekomst durf en kan ik niet kijken, voor mij is die toekomst er gewoon niet. Ik kan me een leven zonder Ruben en Julian gewoon niet voorstellen, het lijkt me gewoon onmogelijk. Ik vind het fijn te merken dat Ruben en Julian nog niet vergeten zijn en ben iedereen daar echt dankbaar voor, evenals de steun die ik krijg van familie, vrienden, collega's en zelfs van onbekenden. Het maakt het verlies verdriet en gemis er niet minder om, maar het dragen ervan soms wel wat minder zwaar. Daarom nogmaals heel erg bedankt!u