Hij hield heel veel van zijn twee zoontje - een tweeling van drie maanden in het Belgische Deinze. Maar het waren huilbaby´s en daar kon hij heel slecht tegen. Hij vloog hen aan. Vermoedelijk deed hij dat vanaf het moment dat ze thuis kwamen uit de couveuse. Een van de kindjes kreeg op zeker moment stuipen en werd naar het ziekenhuis in Deinze gebracht. Daar bleek hij vocht in zijn hoofdje te hebben. En een scan bij zijn broertje onthulde dat die een schedelbreuk had opgelopen. Een van de jongens overleefde het niet, de andere kroop door het oog van de naald, maar leed volgens de rechter in eerste aanleg “een zware fysieke en psychische impact”.
Zijn hoger beroep dient; hij werd in eerste aanleg tot 8 jaar veroordeeld. Hij denkt dat minder straf gepast os, omdat hij nog altijd zielsveel van zijn kinderen houdt.
De verdediging: “Hij hield zielsveel van de jongens, maar de situatie van onmacht en extreme stress is hem te veel geworden. Het ging om een overdreven reactie door het ontroostbare karakter van de huilbaby’s”.
De man zou getekend zijn voor het leven en liet een tatoeage van zijn zoontje op zijn rug zetten. Hij zei opnieuw dat hij spijt heeft: “Ik sta ermee op en ga ermee slapen”. Hij stelt daarom voor dat hij een voorwaardelijke straf krijgt. Dat vindt justitie een slecht idee.
“Deze maandenlange foltering van twee hulpeloze kindjes van drie, vier maanden, omhelst een gruwelijkheid die naar adem doet happen. Hij wil dus dat zijn leven voortgezet wordt en deze zaak eindigt met een straf die geen straf is?”