\n\n
Stephanie Yoder reisde 2 jaar lang over de wereld. "Ik gebruikte daarvoor veel make up. Ik was niet zo'n vrouw die iedere dag een heel nieuw gezicht schilderde. Maar mijn dagelijkse routine met crème, mascara, schaduw, lipgloss, etc. nam toch aardig wat tijd. Als je nagaat hoeveel duizenden schoonheidsproducten er te koop zijn viel mijn gebruik nog wel mee, maar na 2 jaar reizen kijk ik met verbazing terug hoe absurd veel tijd ik aan opmaken besteedde. Toen ik ging reizen ben ik er vrij resoluut mee gestopt. Ik had de voornaamste spullen wel bij me (biecht: zelfs de wimper krultang) maar ze kwamen niet uit de koffer. Het leek me ineens zonde van de tijd en moeite. In Australie leefden we in een busje. En het idee om in het achteruitkijkspiegeltje mascara op te gaan doen was idioot. In Zuid Oost Azie was het zo heet dat de make up er meteen door het zweet afgespoeld zou zijn. In China zag ik er al zo anders uit dan alle andere mensen dat het nutteloos leek. Ik was ineens tevreden met het uiterlijk dat ik van mezelf heb. Zelfs in Argentinie, waar vrouwen zich al helemaal opmaken als ze boodschappen gaan doen kwam ik niet in de verleiding mee te gaan doen. Ik heb gezien hoe vrouwen over de hele wereld tobben met hun uiterlijk. Van de barbie-achtige vrouwen in Japan, en de crèmes die in China overal te koop zijn om er blanker uit te zien tot de neptieten en -kontenparade van Colombia. Wij vrouwen lijden allemaal onder het schoonheidsideaal. En je ziet dat beter als het om mensen in een andere cultuur gaat. Die ontmoetingen met andere culturen hebben me ook duidelijk gemaakt dat ons schoonheidsideaal puur toeval is. Elders is weer iets anders mooi. En van het reizen heb ik geleerd dat er de mogelijkheid is van de 'opt out'" Stephanie Yoder maakt zich nu ze terug is soms een beetje op, maar veel minder dan vroeger. En dat bevalt goed
Bron(nen): Thought Catalog