\n\n
Woedend was ze. Dafne Schippers gooide vijf jaar geleden na haar tweede plek op de 200 meter bij de Olympische Spelen haar spikes door het atletiekstadion van Rio de Janeiro. Na haar wereldtitel in Peking (2015) moest de bekroning een jaar later op het hoogste podium volgen, maar Schippers wist haar favorietenrol net niet waar te maken. In aanloop naar de komende Spelen van Tokio is de situatie volledig gedraaid en behaalt de Utrechtse alleen in haar allermooiste droom een medaille. "Het is heel anders dan alle andere jaren. Dat voelt wel heel gek", vertelt Schippers op sportcentrum Papendal, een kleine week voor vertrek richting Azië. "Natuurlijk wil ik er graag voor strijden, maar ik weet ook dat het lastig is. De concurrentie is enorm. Dat is niet anders dan andere jaren, maar ik ben zelf nog niet op mijn best. Die stappen moeten eerst gemaakt worden, voordat ik verder kan kijken. Ik ga er in dat opzicht wel anders in." Schippers had de laatste jaren vaak last van haar rug en dat is de voorbije periode steeds erger geworden. De atlete onthulde onlangs dat ze een dubbele hernia heeft. "Hoe dat komt? Door dertien jaar topsport", legt ze uit. "En het is deels aangeboren. Ik ben niet geboren met de beste rug. Het is een familiekwaal helaas." Niet meer pijnvrij Mede door haar rugproblemen verloor de 29-jarige Schippers de aansluiting met de echte wereldtop en komt ze niet meer in de buurt van de tijden die ze noteerde tijdens haar hoogtijdagen. "De laatste twee jaar ben ik eigenlijk niet meer pijnvrij geweest, of heel weinig. De periode daarvoor had ik soms nog heel veel last en soms geen last. Nu zijn het minder hoge pieken en diepe dalen qua pijn, maar dit is ook niet het meest ideale." Schippers, die na 2015 ook in 2017 in Londen weer de wereldtitel op de 200 meter behaalde, heeft nog niet bepaald op welke afstand ze zich in Tokio richt. Die keuze maakte ze later. Schippers mag in actie komen op de 100 meter, 200 meter en 4x100 meter estafette. "Ik heb de luxe dat ik kan kiezen", zegt ze. "De onbevangenheid is er wel een beetje af. Maar het zit er juist ook wel weer een beetje in, omdat ik niet weet wat er haalbaar is. Dat voelt ook ineens heel gek. Ik weet niet of de druk heel anders is. Maar de plek en de positie en de vorm waarin ik nu zit, is niet helemaal gelijk aan de andere wedstrijden." Of een slechte Olympisch Spelen in combinatie met haar rugproblemen het einde van de loopbaan van de atlete betekenen, weet Schippers niet. "Stiekem hoop ik nog jaren door te kunnen, maar het moet wel leuk blijven. Natuurlijk is het bijzonder dat ik nu voor de derde keer naar de Olympische Spelen ga, maar het euforische gevoel zit bij mij niet echt bij de Spelen maar meer bij de wereldtitels van 2015 en 2017. Wanneer ik in Tokio tevreden ben? Dat vind ik heel lastig te zeggen. Ik hoop dat ik mezelf kan verbazen."