\n\n
In Parijs kunnen je (schoon)ouders naar de Europese Groutouderschool sturen om de fijne kneepjes van het vak te leren. Als je zelf kinderen krijgt, veranderen de rollen binnen de familie. Je bent niet alleen meer kind, maar ook ouder. En je ouders zijn niet alleen je ouders, maar ook de grootouders van je kind. Vaak leer je hen van een heel andere kant kennen. Dan kan heel goed uitpakken, maar het kan ook fricties opleveren, bv. als je (schoon)ouders zich meer met jouw leven willen bemoeien nu er een kleinkind is.
Nu de gezinnen kleiner zijn en het krijgen van kinderen vaker wordt uitgesteld, is de overgang van generatie naar generatie geen vanzelfsprekendheid meer. ‘Moeders die jaren hebben moeten wachten voor ze oma werden, herbeleven de beginjaren van hun eigen moederschap met een zekere nostalgie. Ze storten zich vol liefde op het (vaak enige) kleinkind en dat kan zorgen voor spanningen met hun (schoon)kinderen.
In Frankrijk is dat nog vaker het geval, omdat het gebruikelijker is dat grootouders de kleinkinderen opvangen terwijl de ouders werken en het jonge gezin ook financieel ondersteunen. Op de grootouderschool treffen ze lotgenoten en leren ze dat ze niet de enigen zijn die met deze problemen kampen.
Grootouders krijgen ook meer dan vroeger te maken met verschillen in opvoedingsstijlen, echtscheidingen en samengestelde gezinnen, interculturele huwelijken, … Ze hebben nog maar weinig rechten als het de omgang met kleinkinderen na een echtscheiding betreft. Soms krijgen ze het gevoel dat de opvoeding die zij hun kinderen 30 tot 40 jaar geleden gaven ‘niet goed genoeg’ was. De psychologen die verbonden zijn aan de grootouderschool helpen hen om te accepteren dat iedere generatie het leven en de plaats van kinderen daarin anders vorm geeft.
Nu de gezinnen kleiner zijn en het krijgen van kinderen vaker wordt uitgesteld, is de overgang van generatie naar generatie geen vanzelfsprekendheid meer. ‘Moeders die jaren hebben moeten wachten voor ze oma werden, herbeleven de beginjaren van hun eigen moederschap met een zekere nostalgie. Ze storten zich vol liefde op het (vaak enige) kleinkind en dat kan zorgen voor spanningen met hun (schoon)kinderen.
In Frankrijk is dat nog vaker het geval, omdat het gebruikelijker is dat grootouders de kleinkinderen opvangen terwijl de ouders werken en het jonge gezin ook financieel ondersteunen. Op de grootouderschool treffen ze lotgenoten en leren ze dat ze niet de enigen zijn die met deze problemen kampen.
Grootouders krijgen ook meer dan vroeger te maken met verschillen in opvoedingsstijlen, echtscheidingen en samengestelde gezinnen, interculturele huwelijken, … Ze hebben nog maar weinig rechten als het de omgang met kleinkinderen na een echtscheiding betreft. Soms krijgen ze het gevoel dat de opvoeding die zij hun kinderen 30 tot 40 jaar geleden gaven ‘niet goed genoeg’ was. De psychologen die verbonden zijn aan de grootouderschool helpen hen om te accepteren dat iedere generatie het leven en de plaats van kinderen daarin anders vorm geeft.